هم، پرسش از قرارگاه دایمی آن حضرت نمی‌باشد، و پرسش از زمان حال، و همان هنگام خطاب و دعا است و بلكه پرسش و استفهام حقیقی نیست؛ زیرا برحسب احادیث كسی بر قرارگاه آن حضرت مطلع نیست^[1]. و عبارات و استفهام‌هایی كه در این دعا است همین موضوع را تأیید می‌كند.

پس این جمله دلالت دارد كه آن حضرت قرارگاه مشخص و معینی ندارند، و با عقیده كیسانیّه كه یك فرقه از بین رفته و منقرض شده‌اند ارتباطی ندارد، بلكه این جمله و بسیاری از جمله‌های این دعا صریحاً عقیده كیسانیّه را ابطال می‌كند، و این استبعادی را كه شده است رد می‌نماید.

آقای من! شما ببینید، این جمله‌ها با عقاید كیسانیّه و یا محمّد حنفیّه چه ارتباطی دارد و غیر از این است كه صریحاً عقاید كیسانیّه و امامت و مهدویّت محمّد حنفیّه را رد می‌كند؟:

«أَیْنَ الْحَسَنُ، أَیْنَ الْحُسَیْنُ، أَیْنَ أَبْناءُ الْحُسَیْنِ صالِحٌ بَعْدَ صالِح، وَ صادِقٌ بَعْدَ صادِق، أَیْنَ الْسَّبیلُ بَعْدَ الْسَّبیلِ أَیْنَ الْخِیَرَةُ بَعْدَ الْخِیَرَةِ أَیْنَ الشُّمُوسُ الطّالِعَةُ ... أَیْنَ ابْنُ النَّبِیِّ الْمُصْطَفی، وَ ابْنُ عَلِیٍّ الْمُرْتَضی، وَ ابْنُ خَدیجَةَ الْغِرّاءِ، وَ ابْنُ فاطِمَةَ الْكُبْری، بِأَبی أَنْتَ وَ اُمّی وَ نَفْسِی لَكَ الْوِقاءُ وَ الْحِمی یَابْنَ السّادَةِ الْمُقَرَّبینَ یَابْنَ الْنُّجَباءِ الأَكْرَمینِ ...»

«چه شد امام حسن و چه شد امام حسین، و چه شدند فرزندان حسین علیهم‌السّلام كه هر یك پس از دیگری خَلَف صالح از سَلَف صالح و جانشین راستین پس از پیشوای راستین بودند، كجا است راه (و راهنمای هدایت) پس از راه (و راهنمای هدایت)؟... كجا است فرزند پیامبر مصطفی صلی‌الله علیه و آله و علی مرتضی. كجا است فرزند خدیجه غرّاء و فاطمه كبری؟ جان من و پدر و مادرم در راهت نثار باد،...».

ده‌ها از اینگونه جمله‌ها كه همه موافق با مذهب شیعه اثنی‌عشری است و كیسانیّه و قائلین به امامت محمّد حنفیّه را رد می‌كند در این دعا موجود است.

اگر گفته شود: با این‌كه بطور یقین این جمله هیچ تأییدی از عقیده كیسانیّه ندارد، و خود این جمله و سایر جملات مذكور به صراحت بطلان عقیده آنها را اعلام می‌كند، پس ارتباط حضرت صاحب الزمان (عج) با این دو مكان از چه جهت است، و چرا این دو مكان بالخصوص در دعا ذكر شده است.

پاسخ این است كه: ارتباط آن حضرت با این دو مكان مانند ارتباط ایشان با سایر اماكن مقدسه، و متبركه دیگر است كه پرستش و عبادت خدا در آن اماكن فضیلت دارد، مثل مسجدالحرام و مسجد مدینه طیّبه و مشهد غروی حسینی و مسجد كوفه و سهله، كه معلوم شده است حضرت در این اماكن رفت و آمد دارند، و این دو مكان را نیز به واسطه همین دو خصوصیّت در دعا نام می‌برند، زیرا چنانچه از بعضی اخبار استفاده می‌شود، در غیبت صغری و كبری، كوه رضوی نیز یكی از مقامات آن حضرت و از اماكنی است كه گاهی آنجا تشریف می‌برند^[2].

و نكته این‌كه این دو مكان در این دعا نام برده شده ـ علاوه بر این‌كه ممكن است اشاره به اشتباه كیسانیّه در تعیین مهدی باشد، و این‌كه آن موعودی كه همه در انتظار ظهور او با هم شریكند، از عترت پیغمبر و از اولاد علی و فاطمه و فرزند امامان و حجّت‌های الهی است ـ نكته‌ای ادبی است، زیرا در مقام ندبه و اظهار تأثر از بی‌اطلاعی از جا و مكان آن حضرت، ذكر این دو مكان مناسب‌تر و در قلوب نافذتر است تا اماكن دیگر مانند خانه آن حضرت در سامرا یا مسجدالحرام یا مسجد پیغمبر صلی‌الله علیه و آله مثل این‌كه محبوب سفر كرده‌ای را اگر بخواهیم یاد كنیم، و از سوزش آتش هجران و فِراق او بنالیم و از بی‌خبری از حال و جا و مكان و آسایشگاهش، اظهار نگرانی كنیم، سراغ آن مسافر عزیز را در كوه و دریا و بیابان و هوا می‌گیریم، نمی‌گوییم: «نمی‌دانیم اكنون در كجایی، به منزل رسیده‌ای، یا در بستر خواب آرمیده‌ای، یا در اطاق یا كنار جویبار و سبزه نشسته‌ای» زیرا این مضمون‌ها ندبه را تسكین می‌دهد، بلكه مناسب این است كه بگوییم: « نمی‌دانیم اكنون در كجایی، در حال حركتی یا در بیابان، و در كوه و دور از آبادی ناراحت و تنها هستی؟».

این مطلب ادامه دارد لطفاً روی ادامه مطلب کلیک کنید